Alice Springs

15 Januari - Dag 529

Hoi Allemaal!

Hier ben ik weer, live vanuit Alice Springs dit keer!
Nou is er de afgelopen tijd best veel gebeurd, dus ik zal gewoon beginnen bij waar ik de laatste keer ben gestopt. De laatste keer dat ik schreef was ik onderweg naar huis. Nou, ik ben dus goed aangekomen. Papa, mama en Arjan stonden te wachten met ontzettend leuke spandoeken! Die dag visite gehad, en voor 's avonds hadden we gepland om lekker met z'n allen op de bank te zitten tv kijken. Maar dat ging dus anders. Ik ben 's avonds helemaal ingeklapt, en dat was niet zo leuk. In de eerste week thuis had ik er toch wel wat moeite mee. Zolang er afleiding was dan was het prima maar anders niet. Ik kon nog geen 10 minuten gewoon tv kijken zonder me te vervelen, ik kon geen boek open slaan en liep de hele tijd met een knoop in m'n maag rond. Verder heb ik ook eigenlijk wel 2 week lang last van een jetlag gehad. Gelukkig ging het na een week beter en kon ik steeds beter mijn plekje weer vinden.

Verder hebben we allemaal leuke dingen gedaan. Natuurlijk was er eerst sneeuw :) Ik ben naar Budapest geweest en er waren uitstapjes naar Emmen, Groningen en Amsterdam. Daarna kwamen kerst en oud&nieuw en was het alweer tijd om mijn spullen te gaan pakken! De tijd is toch wel voorbij gevlogen.

Iniddels zit ik weer lekker in Australie. Het klinkt een beetje lullig voor mensen thuis dat ik liever hier zit en het is ook vrij moeilijk om uit te leggen wat er hier nou zo leuk is. Maar, ik ga toch een poging doen. Ten eerste, het is hier de hele tijd vakantie, ook al werk je 6 dagen per week. Je loopt de hele tijd op slippers rond (als het niet gewoon blote voeten is) en je doet eigenlijk gewoon waar je zin in hebt. Verder zit je hier met mensen die allemaal hetzelfde doen als jij en ook dezelfde dingen nodig hebben. Bijvoorbeeld, thuis moet je altijd met iemand afspreken omdat men altijd druk is met werk, sport, clubs en allerlei andere dingen. Hier klop je gewoon bij iemand aan en kijkt of ze druk zijn of niet. Het is ook een stuk gemakkelijker contact te leggen, niet alleen met backpackers maar ook met Australiers. Dus ja, voor mij voelt het gewoon goed om weer terug te zijn.

Vorige week vloog ik weer terug naar Sydney. Daar ben ik 2 dagen geweest om de Blue Mountains te bezoeken. De Blue Mountains is een natuurgebied 120km van Sydney af. Het gebied is vooral bekend om de "Three Sisters" (zie ook de foto's) . Ik ben er met de trein heen gegaan, en dat was al een belevenis. Die ging echt recht langs de rand van een ravijn, dus dat was niks voor mensen met hoogtevrees. Verder heb ik Sydney niet zoveel gedaan. Nouja, ik moest dingen met de bank regelen en dat soort dingen heb ik op de tweede dag gedaan.

Toen ben ik vorige week naar Alice Springs gevlogen en dat is weer iets anders. Het is hier dus 45 graden in de schaduw, dus in de zon zelfs over de 50. Dat was wel even wennen maar dat lukt inmiddels behoorlijk. In Alice Springs zit ik in een leuk hostel. Het heeft een zwembad (groot pluspunt met dit weer), gratis ontbijt en nog belangrijker, gratis internet! Dus, het eerste wat ik deed was naar m'n kamer gaan om een beetje af te koelen en lekker op internet. Dus, ik ben maar op zoek gegaan naar een baan. Dus, ik ben eens gaan neuzen op internet en toen kwam ik een advertentie tegen waar dit in stond: "Wij zijn een jonge familie met een kleine boerderij in West Australie. Je werkt 's ochtends in ruil voor accommodatie en eten. Je accommodatie is een huis met 4 slaapkamers, 15km van de boerderij. Er is een auto beschikbaar om heen en weer te rijden." Plus nog wat extra informatie. Maar, dit klonk me wel goed in de oren. Daar komt nog bij, dat dit dus geldt voor een visum uitbreiding van nog een jaar. Dus, ik heb daar een berichtje heen gestuurd met een leuk verhaaltje en mijn telefoon nummer. Binnen een kwartier werd ik gebeld en 20 minuten later had ik een baan! Nou komt er nog bij, echt heel toevallig, dat het in de buurt is van het dorp waar ik ook zat. En daar kan ik dus weer 's avonds aan het werk voor een beetje extra geld. En daar komt nog bij, ik heb altijd gezegd, dat als ik weer terug ga naar West Australie, dat ik dan een auto wil hebben. Nou, het meisje wat daar nu weg gaat wil haar auto verkopen en het schijnt een behoorlijk redelijke auto te zijn. Dus dat is waarschijnlijk ook geregeld. Tsjah, dat gaat dan ook zo snel! En dat is ook de reden dat ik niet zover vooruit plan. Dus, het plan nu is om eerst het weekend naar Perth te gaan, en een gezellig weekend te hebben met Nicola en Beke en dan volgende week aan het werk.

Maar, weer terug naar Alice Springs, ik ben hier natuurlijk niet voor niks heen gekomen. Nee, ik kwam hier heen om de Uluru te zien. (weetjewel, die grote rode rots in het midden van Australie?) Dus, de volgende ochtend ging ik om 6 uur op tour die 3 dagen zou duren. En ook echt de bush in. Geen bereik, geen douches, geen verkoeling. Want verkoeling is hier ook echt niet. Het 'koude' water uit de kraan is ook niet koud. Voor de douche hoef je alleen maar de koude kraan aan te zetten want dat is meer dan warm genoeg. En het probleem is: het waait er hard, en je zweet veel. Dus, ga maar na als je een dagje op het strand bent geweest, hoe je je dan voelt. Alleen doe er dan nog eens 20 graden bij bovenop. Ontzettend vies, laat ik je dat vertellen.

Maar goed, we gingen dus op weg. Nou heb ik in Sydney dus vrijwel niets mee gekregen van de bosbranden, maar nu wel. En dat ziet er triest uit hoor! Echt een grote zwart geblakerde vlakte. Daar wordt je gewoon verdrietig van. Maar onderweg zie je ook de veiligheidsmaatregelen mbt de hitte. Er waren verschillende wegen gesloten vanwege de branden maar ook tijdens de tour waren verschillende wandelroutes gesloten vanwege de temperatuur.

De eerste dag gingen we naar Kings Canyon. Wist je dat Kings Canyon in Australie een groter canyon is dan de Grand Canyon in Amerika? Beetje een instinker. Deze is een canyon en die in Amerika niet namelijk. Een canyon wordt gevormd door de schuiving van de aarde en een gorge wordt gevormd door een rivier. En de Grand Canyon is natuurlijk gevormd door de Colorado rivier. Maar goed, daarom was het nog wel mooi hoor! Niet super groot, maar dat kwam wel mooi uit, dan hoefden we ook niet zo ver te lopen in dit weer. Een uur ofzo hebben we gelopen, maar we waren er pas om 1 uur 's middags. Dus heet was het wel. Maar normaal gesproken is er een langere route te lopen en die neemt meer tijd in beslag dus we hadden tijd over en besloten en zwembad op te zoeken! Jeej! Daar had iedereen natuurlijk wel zin in. Er ging alleen iets mis. Het zwembad was niet zo diep en onze gids vond het wel leuk om er in te duiken. Juist. Je voelt 'm al aankomen, toen hij weer boven kwam was het een en al bloed. En dan zit je in de bush. Eerst moest er een 'wijkverpleegster' komen die op 40 minuten afstand was. Toen bleek dat hij toch naar het ziekenhuis moest en dat ging dan per helicopter. Omdat wij moesten wachten gingen we spelletjes doen en leerden we mekaar zo wat kennen. En een leuke groep was het hoor! Wel een rustige groep op zich, maar wel heel gezellig. Uiteindelijk kwam onze gids weer terug met 7 hechtingen en een dik ei op zijn voorhoofd. Hij schaamde zich natuurlijk ontzettend, want dankzij zijn stomheid hadden wij nu 2 uur vertraging. Dat betekende dat wij uiteindelijk ons avondeten pas om half 11 's avonds hadden.

Het eten was wel heel goed geregeld. Voor ontbijt was er toast met beleg, cornflakes, melk, thee en koffie. Voor lunch hadden we de eerste dag broodjes met salami, kaas en sla in de auto en de andere dagen konden we zelf wraps maken met sla, tonijn, tomaat, kaas, paprika, mais, ui en kip of ham. 's Avonds kookte de gids voor ons en werden er altijd 2 dingen gemaakt, iets met vlees en vegetarisch. We hebben chili con carne gehad, vegetarische curry en stir-fry sweet chili chicken. Erg lekker allemaal. Verder waren er in de bus snacks. Zo hadden we muesli repen, zoutjes, biscuits en al dat soort dingen. Maar goed, met dit weer moet je ook wel goed voor jezelf zorgen en hij (en de organisatie) is daar wel verantwoordelijk voor.

Overnachten deden we heel gemakkelijk. Matje uitgerold, erop gaan liggen en pitten maar. De eerste nacht was echt in de rimboe en hadden we geen electriciteit, wc's of douches of zelfs ook maar een kraan. De tweede nacht was iets prettiger, daar hadden we tenminste wc's en douches. En die douche was echt welkom hoor!!!

Op de tweede dag gingen we het nationaal park van Uluru en Kata Tjuta in. Uluru en Kata Tjuta zijn op dezelfde manier ontstaan. Ff een korte uitleg. In het midden van Australie heeft de aarde allemaal grote en kleine stenen omhoog geduwd zodat het een gebergte werd. Op een gegeven moment heeft het heel hard geregend en werden de stenen weg gespoeld. De grootste stenen bleven het eerst achter en de kleine steentjes gingen het langst met het water mee. Toen heeft de aarde dat eigenlijk allemaal samen gedrukt en langzaamaan weer omhoog geduwd. Uluru is gemaakt van de kleine steentjes en Kata Tjuta is gemaakt van de grotere stenen. Uluru is de grootste massieve steen (zeg maar) ter wereld. Ook al lijkt hij niet zo groot aan het oppervlakte, hij schijnt tot 6km onder de grond te zitten.

Het nationaal park behoort tot de Anangu aboriginals. De aboriginals in het midden van Australie hebben een iets ander verhaald dan die aan de kust. De aboriginals hebben daar zo'n 60.000 jaar geleefd voordat de eerste westerlingen er kwamen in 1872. Die westerlingen zijn er heel snel weer weg gegaan omdat het zo droog was en je kon er geen boerderijen beginnen. Pas in de jaren 30 begonnen er meer westerlingen naar die regio te komen voor onder andere toerisme. De overheid kreeg vrij snel in de gaten dat daar geld mee gemaakt kon worden en besloot het land van de Anangu aboriginals om te toveren tot een nationaal park. Op een gegeven moment begonnen in heel Australie aboriginals in opstand te komen en ze vroegen hun land terug. In 1985 is er een overeenkomst gesloten met de Anangu aboriginals dat ze het gebied terug kregen, maar onder een paar voorwaardes. 1 daarvan was dat het gebied nog 99 jaar geleast zou worden aan de overheid zodat het nog een nationaal park kon blijven.

Maar goed, de aboriginals daar komen dus helemaal zo lang nog niet in aanraking met westerlingen en dat verschil kun je ook duidelijk merken. De aboriginals wonen daar nog zoals ze ook altijd deden en zij vormen nu de park rangers. Er is ook niet super veel van hun cultuur bekend, maar alleen wat zij hebben gedeeld. Wat wel heel belangrijk is, is dat de Uluru een hele heilige en spirituele plek voor hun is. Het is in hun ogen erg respectloos als je de Uluru gaat beklimmen. Verder zijn er verschillende plekken waar dingen in hun geschiedenis zijn gebeurd en waar je bijvoorbeeld stil moet zijn en geen foto's mag maken. Wel willen ze het gebied met ons delen en ons leren over hun cultuur. Volgens hun verhalen waren er heel, heel, heel lang geleden 2 bevolkingsgroepen in het gebied. 1 woonde bij de Uluru en 1 woonde bij Kata Tjuta. Op een gegeven moment raakte de groep bij Kata Tjuta beledigd door de Uluru groep en kwam er een soort van oorlog. Gelukkig zagen de Uluru groep het aankomen en zijn ze gevlucht. Het schijnt, dat als je je in de verhalen van andere aboriginal groepen verdiept, dat je deze groep helemaal naar Adelaide kunt volgen. Maar goed, de Kata Tjuta groep heeft dus de Uluru overgenomen, en nu was er 1 groep, de Anangu aboriginals.

Maar om weer verder te gaan, onze eerste stop op de tweede dag was dus de Kata Tjuta. Dat was echt de zwaarste wandeling. 6 km klimmen en dalen in de volle zon. We moesten eerst berg op, toen de vallei in en toen nog een grotere berg op. Maar het ergste was dat we weer terug moesten. En dat laatste stuk viel mij heel, heel erg zwaar. In totaal heeft de tocht 3 uur geduurd en het was rond middagtijd. En het was warm. Ik ging er goed voorbereid heen hoor. Ik heb iets van 5 liter water gedronken + ook nog 2 ORS tabletten tegen uitdroging. Verder had ik een mueslireep mee, had ik me goed ingesmeerd tegen de zon, zonnebril op, pet op, en een t-shirt aan om mijn schouders te bedekken tegen de zon. En toch nog ziek geweest. Ik was boven en toen voelde dat ik was begon te trillen en het voelde alsof ik kippenvel kreeg. En dat had ik dan als ik in de zon was. Maarja, we moesten ook nog terug. En het eerste stuk wilde wel, maar op een gegeven moment moesten we wachten, in de volle zon, op een meisje dat moest overgeven. En toen ging het bij mij ook mis. Misselijk en stroop in de benen. Ik ben bijna gekropen naar een plek met schaduw om even op adem te komen en toen zakte het ook wel weg. En zo weer terug naar de bus. Eenmaal in de bus, met de airco aan, was het ook binnen 10 minuten weer weg. Maar, het kwam ook weer terug bij de wc stop. Uitgedroogd was ik absoluut niet, want ik was degene die elke 15 minuten ongeveer naar de wc moest. Hahaa. Maarja, het verschil in temperatuur was in 1 week ook ontzettend groot natuurlijk. Ik heb er in ieder geval wel alles aan gedaan om ziekte te voorkomen en gelukkig heb ik er verder ook eigenlijk geen last van gehad. Dit was anders voor andere mensen in de groep. Hoofdpijn en misselijk kwam toch wel vaker voor. Nou heb je er ook idioten tussen zitten hoor! Onze gids zei elke keer hoeveel water je mee moest nemen en 3 liter was toch wel een minimum. Dat betekende dat je dit ook echt moest drinken tijdens de tocht. En dan toch komen er een stel Aziaten aanzetten met 1 liter water. En op een gegeven moment mocht je verder rond lopen en dat wilden die Aziaten wel graag, maar ging hij wel eerst water van iedereen controleren en toen mochten ze niet mee. Maar dan kom je terug in de bus en de mensen die last hebben van uitdrogingsverschijnselen zijn dus allemaal Aziatisch. De rest had allemaal wel genoeg water mee genomen en gedronken en had gewoon last van de warmte. Maarja, dit weer is wel gevaarlijk. 1 van de routes was ook afgesloten omdat er afgelopen week bijna iemand was overleden. En om op dat punt te blijven, heel veel mensen willen de Uluru ook graag beklimmen. Ten eerste, dit is respectloos tegenover de Anangu aboriginals. Maargoed, veel mensen doen het alsnog. Maar het is dus geen tocht omhoog, het is letterlijk een klim zonder enige veiligheid en daar zijn ook al 200 mensen overleden en nog meer bij gewond geraakt. Wees gerust, ik heb het niet gedaan hoor!! Je mocht er ook niet op vanwege de temperatuur.

's Middags gingen we richting de Uluru en toen gebeurde er iets wat wel jammer was maar ons heel goed uit kwam. Het begon namelijk te regenen!!! En aangezien het daar sowieso behoorlijk hard waaide was het gelijk een regenstorm. Het duurde maar 10 minuutjes, maar het koelde wel wat af daarna en dat was heerlijk. Wat jammer was dat het een beetje bewolkt was met zonsondergang en dat ons uitzicht niet zo mooi was en dit komt niet zo vaak voor. Wij hoorden namelijk bij de 4% van de mensen die de Uluru bezoeken en dan regen te zien krijgen. Maar, ik was allang blij met de paar graden minder, want dat betekende dat ik gewoon met de volgende tocht weer mee kon. 's middags gingen we namelijk op de culturele tour. Een wandeling aan 1 kant van de Uluru met allemaal verhalen over de geschiedenis van de Anangu aboriginals. Dit was erg interessant en ik heb me ook echt niet verveeld. Behalve verhalen leerden we ook over de aboriginal kunst, wat eigenlijk een manier van schrijven is. Dus, tijdens zijn verhaal zat de gids ook in het zand te tekenen en zo kreeg je gelijk aboriginal kunst.

Na die tocht zijn we bij de Uluru gebleven om de zonsondergang te zien terwijl onze gids voor ons kookte. Iedereen was weer een beetje bijgekomen van de hele dag en de bus naar ons kamp was ook ontzettend gezellig. 's avonds hebben we de bus namelijk omgetoverd tot een karaoke bar met muziek van onder andere de spice girls en backstreet boys. Erg grappig, ik zat de hele bus tijd naast een Deense jongen en die zong nog het hardst van iedereen mee met alle liedjes! Toen 's nachts heerlijk geslapen omdat wat was afgekoeld en de wind ook niet zo warm meer was. Alsnog wel veel te warm voor een deken of ook mar iets hoor. Maar wel lekkerder dan de nacht ervoor.

De laatste dag was een gemakkelijke. Om 4 uur uit bed om weer richting de Uluru te gaan voor de zonsopgang met ontbijt. Daarna zijn we om de Uluru gelopen (de base walk is zo'n 10km). Maar omdat we heel erg vroeg waren, was het nog aangenaam om te lopen. Maar je merkte wel dat het om 8 uur alweer echt warm begon te worden. Het voelde alsof het 1 uur 's middags was, en dan moest 1 uur nog komen!!! Daarna was het zitten, puffen en slapen in de bus terug en hebben we 's avonds onze tour afgesloten in de kroeg.

Alice Springs was echt zeer geslaagd voor mij. Inmiddels kan ik iets beter met de warmte omgaan en je bent er nu ook op ingesteld om minstens een liter water mee te nemen als je de deur uit gaat. Ook loop je overal op slippers omdat de grond veel te warm is voor blote voeten, of om op te zitten want je verbrand je huid gewoon!

Nou, ik laat het toch hier bij. Het was weer lang genoeg ;)
Ik hoop wel echt dat mensen dit nu wel gaan lezen, het duurde vrij lang om te schrijven!! Hahaa!
Nouja, in ieder geval zijn papa, mama en arjan weer op de hoogte, want ja, dit is ook het hele verhaal voor hun.

Goed, groetjes aan iedereen en veel liefs vanuit een bloedheet Australie!!