Jogjakarta

21 juli - Dag 351

Hoi Allemaal!

Hoe is het daar? Ik hoorde (en heb foto's gezien) dat Nederland nogal nat is?!
Ik zit nu op de voet van de vulkaan de Merapi, en ik ben erg blij met de frisse lucht. Vanochtend heb ik uitgevonden waarom ik er zo blij mee ben. Ik ging namelijk een stukje wandelen en wilde genieten van het uitzicht. Helaas was er geen uitzicht omdat er zo'n dikke lading smog boven Jogjakarta hangt!

Ik moet heel eerlijk bekennen, ik ben wel een beetje klaar met Azie. Op het moment is het een soort van haat/liefde verhouding. Het ene moment vind ik het heerlijk, het andere moment kan ik niet wachten om weg te gaan. Ook al hebben alle landen in Azie hun eigen kenmerken, ze zijn allemaal ook hetzelfde. De mensen reageren precies hetzelfde, het eten wat je overal kunt vinden verschilt alleen in locale gerechten, maar algemeen is het hetzelfde. Iedereen zit altijd achter je geld aan, iedereen denkt omdat je een witte huid hebt dat je heel veel geld hebt en dat je geld zomaar uit de lucht komt vallen. Men staat er niet bij stil dat wij er ook voor moeten werken. Verder kent men geen logica en denkt men ook niet zelf na. Maar, als je buiten de toeristische gebieden komt, dan kun je op heel veel vriendelijkheid rekenen.

Wat ik op het moment heel erg mis, is om een gewoon, normaal iemand te zijn. Dat men niet van mijlen ver kan zien dat je een toerist bent, dat je niet als enige een blanke huid hebt en blond haar. Verder mis ik vers, fris voedsel, zoals fruit en salade. Niet dat lauwe eten wat je hier altijd geserveerd krijgt. Gewoon fatsoenlijk brood. Niet uitgedroogd en knoeterhard, of juist zo week en klam. En verder wil ik gewoon een tijdje op dezelfde plek blijven. En dat is dan ook waarom ik zo uitkijk om naar Australie te gaan. De kans om een beetje te gaan werken, in een land te zijn waar iedereen er uitziet zoals jij en waar jij niet opvalt in de massa. Heerlijk lijkt me dat!

Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds blij om hier te zijn, maar op het moment neemt de vermoeidheid het over. Reizen is best vermoeiend. Alles is altijd nieuw, overal moet je weer dingen uitzoeken en alles is in een taal die jij niet kent. Verder moet je altijd op je hoede zijn omdat er heel veel mensen achter je geld aan zitten. Verder is het moeilijk om lokale mensen te vertrouwen, om diezelfde reden. Verder is reizen in Azie gewoon vermoeiend omdat de mensen je niet aanvoelen. Je kunt in een restaurant tijden zitten te wachten voordat er iemand naar je toe komt om te bestellen. Alles moet van jou uit gaan. En jij moet wel andere mensen aanvoelen. Van de week bijvoorbeeld. Heb ik ontbijt gehad, wil ik gaan betalen, spreekt het meisje geen Engels. Geen probleem voor mij. Maar zij doet het af met: gratis. Dus ik denk: "Mooi, het ontbijt is inclusief bij mijn kamer." Tot de volgende dag ontbijt. Toen kreeg ik de rekening van 2 dagen.

Het komt ook doordat je steeds meer ziet en steeds minder vaak onder de indruk raakt. Sta je hier bijvoorbeeld bij een hele mooie tempel in Indonesie dan denk je: "Hmm, dit is niet zo indrukwekkend als het Angkor Wat." En dat zegt ook al, dat ik ff iets anders moet gaan doen. Je merkt nu gewoon dat je iets minder geinteresseerd raakt in de cultuur van het land en je vergelijkt gewoon heel veel met andere dingen die je gezien hebt. Dus, tijd voor pauze!

Af en toe word je nog wel verrast hoor. Zo had ik gister een gratis shuttle service. Nou zou die om 12.30 komen. 13.30 komt dat dan een keer aankakken, en dan blijkt het ook nog een jongen op een scooter te zijn die mij en mijn 30 kilo aan baggage mee moet nemen naar een dorpje 1 tot 1.5 uur hier vandaan! En vanochtend had ik ontbijt besteld (tosti en ananas) vervolgens komt het meisje met toast en ei aanzetten. Uiteindelijk krijg ik eruit dat ontbijt bij mijn kamer in zit (leuk dat men dat verteld) dus ik nam aan (stom!) dat ze snapte dat ik niet 2 keer ontbijt hoefde. Natuurlijk, toen ik m'n eerste ontbijt op had, kwam ze nog brengen wat ik besteld had! Gevolg: ik zit de hele dag al stamp vol.

Nou kunnen jullie denken: "Waarom zit je dan nog niet in Australie?!" Nou, ik moet nog wachten op m'n visum. Ja, het duurt ff aangezien ik een rontgen foto moest inleveren om aan te tonen dat ik geen tubercolose heb. Dat is een week geleden opgestuurd naar Australie, en nu is het maar wachten. Maar, ik hoop heel erg dat ik over 3 weken in Perth zit. Dat is namelijk waar ik eerst heen vlieg. Vanuit daar ga ik werk zoeken (baantjes, geen vast werk), en een beetje boerderij werk doen. Zo langzaam aan zal ik dan naar het oosten reizen, richting Melbourne en Sydney. Want, in november vlieg ik vanuit Sydney naar huis voor kerst! Dit weet ik zelf al een paar maanden (dat ik naar huis wil voor kerst) maar mama heeft gister mijn vliegticket gevonden, dus nu weet iedereen het :) Ik heb er zelf echt ontzettend veel zin in, maar het duurt nog een half jaar! Nouja, technisch gezien 4 maanden, dus het schiet al op!

Nou, volgende keer weer wat anders, maar op het moment ben ik gewoon moe en wil ik gewoon even niks. Wat ik dan de hele dag doe? Nou, slapen, film kijken, boek lezen, socializen met mensen waarmee ik dat al lang niet gedaan heb, m'n reis verder plannen, hostels zoeken, kijken waar ik werk in Australie kan vinden, eten zoeken, omgeving verkennen, etc.

Altijd genoeg te doen dus.

Groetjes!

Ooh, de foto is m'n uitzicht van het balkon op de Merapi.